وقتی دمای مرکزی بدن در بازه بسته حول 98/6 فارنهایت باشد، بدن انسان بهترین عملکرد را دارد. حتی اگر چند درجه خارج محدوده باشد استرس زا است. وقتی تمرین می کنیم، بدن ما به عنوان سوخت و ساز تولیدی، گرما تولید می کند. معمولاً 30 تا 40 درصد از انرژی تولیدی ما، حرکت را موجب می شود و 60 تا 70 درصد آن به صورت گرما به هدر می رود. هر چیزی که مانع هدر رفتن گرمای بدن ما شود، باعث می شود هسته مرکزی دمای بدن ما با عواقب جدی و خطرناک افزایش یابد.
به خاطر افزایش دما طی تمرین، خون جریان یافته در پوست به طور بسزایی در فرآیند سرد کردن هسته کمک خواهد کرد. پلاسما که بخش شناور خون است، وسیله خوبی برای انتقال گرما به خاطر مقدار زیاد آب آن است. خون، گرما را از مرکز بدن جذب می کند و آن را با مویرگ ها به محیط پیرامون بدن ما منتقل می کند که در آن جا گرما از پوست بدن خارج می شود. خون که حالا سرد است، بر می گردد تا مرکز بدن را خنک کند و گرمای بیشتری را برای انتقال به پوست جذب کند. برای این که این فرآیند عمل کند، دمای پوست باید نسبت به مرکز بدن خنک تر باشد
بدن بر دو راهبرد (استراتژی) اصلی برای کسب این دمای مرکزی بهینه، تکیه دارد:
تبخیر و انتقال گرما: وقتی ورزش می کنید، عرق می کنید که دمای مرکزی شما را در سطح قابل کنترلی نگه می دارد. با گرمای بیشتری که طی سوخت و ساز بدن ایجاد می شود و محیط گرم تر، شما بیشتر عرق می کنید. برای این که عرق بدن را خنک کند، باید روی پوست تبخیر شود. هر میزان تعرقی که بیشتر از مقدار تبخیر خارج شود، هدر رفته است.
رطوبت نسبی، تأثیر زیادی بر تبخیر عرق دارد(رطوبت نسبی میزانی از درصد هواست که با رطوبت اشباع شده است). اگر رطوبت نسبی 40 درصد باشد، هوا می تواند 60 درصد بیشتر رطوبت جذب کند. اگر رطوبت نسبی 90 درصد باشد، تبخیر خواهد شد و اکثر عرق از بدن خارج خواهد شد. دوچرخه سواری با حرکت دایم هوا که به طور کامل پوست را اشباع نکرده است، به تبخیر کمک می کند.
همرفت نیز نقش مهمی در حفظ سلامت دمای مرکزی ایفاء می کند. عمل عبور هوا روی دوچرخه سوار، با انتقال گرما از دوچرخه سوار به هوا، دفع حرارت را ممکن می سازد. گرمای بدن به لایه های مرزی هوا که آن را احاطه کرده است، انتقال می یابد. هنگام دوچرخه سواری، این لایه مرزی دایماً با هوای خنک تر تعویض می شود و انتقال بیشتری از گرما از بدن به محیط را ممکن می سازد.
کم آبی، تأثیر منفی زیادی بر توانایی بدن در خنک کردن خود دارد. دمای بدن دوچرخه سوار، با از دست دادن مایع که تقریباً 2 درصد از وزن بدن است، تأثیر منفی می پذیرد. (فرض شده است، که دوچرخه سوار در ابتدای سواری، سیراب می باشد) اکثر دوچرخه سوارانی که در شرایط گرم و مرطوب می رانند، به تدریج کم آب می شوند.
عرق اساساً پلاسمای تصفیه شده است. اگر زیاد عرق کنید و طی برنامه ریزی آب رسانی کافی، مایع را جایگزین نکنید، حجم پلاسمای زیادی از دست خواهید داد که به معنی مایع کمتر برای تبادل گرما است. همچنین فشار خون نیز به علت کاهش حجم کلی خون، کمتر می شود که متعاقباً گردش خون به پوست برای خنک تر کردن را کاهش می دهد. سپس دمای مرکزی به طور فزاینده ای افزایش می یابد. کم آبی همچنین موجب عدم تعادل الکترولیت می شود، که می تواند منجر به سردرگمی ذهنی و عوارض قلبی عروقی شود.