همیشه نحوه شروع تمرینات ورزشی از جمله تمرینات قدرتی، استقامتی و بدنسازی برای بسیاری از آماتورها و حتی افراد حرفه ای سوال و موضوعی چالشی بوده است. تحقیقات گسترده و علمی بسیاری ثابت کرده که ورزش هوازی برای شروع تمرین مناسب است تا با افزايش جريان خون، عضلات گرم و آماده تمرینات سخت شوند. همچنين تمرینات سخت قدرتی را با تمرینات هوازی به پایان می بریم تا اسید لاکتیک از بدن دفع و درد عضلات کم تر شود. حال باید بدانیم چه تمریناتی هوازی محسوب می شوند و این تمرینات چگونه باید انجام شوند؟
هوازی، ترجمه واژه ایروبیک (Aerobic) است كه به مصرف اکسیژن درسوخت و ساز بدن و فرایند تولید انرژی اشاره دارد و مکمل تمرینات بی هوازی است. تمرینهای هوازی بسیاری وجود دارند که با شدتی ملایم و یا به صورت مداوم انجام می شوند.
درحقیقت هنگام تمرینات هوازی ، گلیکوژن می شکند و گلوکز تولید می کند، اما در نبود آن سوخت و ساز چربی جایگزین می شود که این روش فرآیندی آهسته و شیب حرکتی و پیشرفت کمی دارد.
هم واژه و هم روش های تمرینی آن، توسط دکتر کنت کوپر و سرهنگ پاولین پاتز )فیزیوتراپ( هر دو از نیروی هوایی آمریکا در سال 1968 ابداع شدند. کوپر که شخصا علاق همند به تمرینات ورزشی بود، هم از دید شخصی و هم از دید حرفه ای برای یافتن جواب یک سوال کنجکاو شده بود. موضوع از این قرار بود که برخی از افراد با توان عضلانی بالا، در ورزش هایی مانند دوهای استقامت، شنا و دوچرخه سواری ضعیف عمل م یکردند. او شروع به اندازه گیری سیستماتیک کارایی افراد توسط دوچرخه ثابت کرد که یکیا ز تمرینات هوازی محسوب می شود. او کارایی پایدار افراد را بر اساس توان آن ها در مصرف اکسیژن اندازه گیری کرد.
پیش زمینه ساخت دوچرخه پدیدار شدن و پیشرفت علمی به نام ارتوپدی بود که در سال 1741 که از آقای Nicolas Andryنشات می گرفت و یک نمونه زود هنگام از سری تکنولوژی ها در ورزش ژیمناستیک بود که درمان های فیزیکی را در قرن نوزدهم رهبری و گسترده کرد. دوچرخه های تمرینی مشابه دوچرخه های جدید از اواخر قرن هجدهم در سال 1796 با ساخت دستگاه Gymnasticon توسط آقای فرانسیس لوندز به وجود آمد كه مفصل بندي درهم فرورفته اي داشتند.
دوچرخه سواری یک تمرین و ورزش هوازی محسوب م یشود و موجب استقامت قلب و عروق م یشود. بسیاری از افراد، دوچرخه سواری را یک ورزش تکمیلی برا ی دو می دانند. علاوه بر این دوچرخه سواری به انجام فعالیتهای کششی نیز یاری می رساند. پس از بالا رفتن محبوبیت دوچرخه و پیشرفت علوم پزشکی و ارتوپدی، استفاده از این دستگاه جهت بازتوانی انسان های معلول و آسیب دیده و از طرفی عدم امکان دوچرخه سواری در زمان های مختلف و بهره بردن از این ورزش مفید، استفاده از دوچرخه های ثابت، گسترش یافت و به شکل امروزی به خانه ها و باشگاه ها راه یافتند. دوچرخه ثابت به دلیل کم اشغال کردن فضا در مکان های ورزشی و منزل، همچنین کالری سوزی مناسب، همیشه مورد توجه مشتریان باشگاهی و خانگی بوده است.
دوچرخه ها از لحاظ ساختاری به دو دسته تقسیم می شوند؛ دوچرخه ایستاده و دوچرخه نشسته. دوچرخه های ایستاده همانند دوچرخه های شهری می باشند و در حین تمرین عضلات قسمت بالای پا و مچ پا فعال هستند و موجب تقویت ماهیچه های اطراف زانو، مفاصل زردپی، لیگافت ها، ماهیچ ههای چهارسر ران، همسترینگ و لگن می شود.
در صورتی که دوچرخه نشسته با داشتن نشیمنگاه و پشتی علاوه بر درگیر بودن همه اندامها، به دلیل سهولت در استفاده و فشار کم بر روی ستون مهره ها و کمر برای افراد با وزن بالا یا کمر درد و مشکلات حرکتی بسیار ایده آل است. برای استفاده از دوچرخه برای شروع تمرینات ورزشی ابتدا باید ارتفاع و نحوه نشستن روی زین، محل و زاویه قرارگرفتن پا را از کارشناسان ورزش و مربیان مجرب فرا گرفت. در تصوير نحوه قرار گرفتن روی دوچرخه نشسته و ایستاده و زاویه مناسب پا نشان داده شده است. که در هر دو دستگاه پاها نباید زیاد کشیده و یا جمع باشند تا حداقل فشار به مفصل زانو وارد شود.